donderdag 14 januari 2016

Hoe gaat het met me?

'Hoe gaat het met me?'
De vraag van de dag. De vraag van de week. De vraag van de maand. De vraag van het jaar.
De vraag van mijn leven.
De onbeantwoorde vraag.

'Hoe gaat het met me?'
'Ik weet het niet'
'Voel ik me goed?'
'Nee'
'Voel ik me slecht?'
'Nee'
'Hoe voel ik me dan?'
'Ik voel niks'

Ik voel me gelukkig maar ook slecht. Ik voel me ongelukkig maar ook goed. Ik voel me niet gelukkig maar ook niet ongelukkig. Wat is geluk eigenlijk? Hoe voelt blij zijn? Hoe voelt verdrietig zijn? Voel ik wel het juiste? Ik denk dat ik dood ben. Au, ik voel nog wel pijn. Leef ik dan nog? Of voelen doden ook pijn? Ik bloed. Kan het dan wel dat ik dood ben?

Soms lijk ik 100 dingen tegelijk te voelen en ben ik boos, bang, blij, droevig, ... tegelijk. Soms voel ik helemaal niks en lijkt het alsof ik dood ben. Het klinkt heel gek maar het is zo akelig en intens.
Ik vind automutileren eigenlijk heel dom, walgelijk en al het slechte bij elkaar. Maar toch doe ik het elke keer weer opnieuw. En elke keer beloof ik mezelf plechtig dat ik het nooit meer ga doen en geloof ik er ook helemaal in. Toch komt er dan plots weer een of andere gekke dwanggedachte op en voor ik het goed en wel besef, is het alweer te laat.
Ik moest dan voor mezelf testen of ik nog wel leefde of wou ik de ellendige, eindeloze gedachten in mijn hoofd stoppen door mezelf op iets anders te focussen of wou ik de emotionele pijn stoppen door fysieke pijn te voelen.

Ik klinkt allemaal zo absurd en raar. Ben ik gek aan het worden? Ik weet het gewoon niet meer.
Is het normaal dat ik deze gedachten en gevoelens heb? Is automutileren normaal? Of ben ik raar? Anders dan de anderen? Ik word er gek van. Ik weet geen blijf meer met mezelf.

Wil er iemand alstublieft zeggen dat het oké is?

dinsdag 1 december 2015

Long time ago

Up Down Up Down Up Down Up Down Up Down Up Down Up Down Up Down Up Down Up ...

Waarom heb ik zo'n gigantische stemmingswisselingen? Ik heb toch alles om gelukkig te zijn, waarom heb ik toch altijd die diepe dieptes? Okee er zijn ook hoogtes, soms zelfs hele hoge. Maar waarom duren deze altijd maar een paar uren, hooguit een paar dagen?
Het is zo vermoeiend om de hele tijd van hoog naar laag, van goed naar slecht, van het ene uiterste naar het andere uiterste te gaan ...

Het is weer heel lang geleden dat ik nog geschreven heb. Waarom? Geen idee. Ik ben zo wispelturig dat ik helemaal in de war ben. Ik ben sinds vorige week vrijdag ontslagen uit het ziekenhuis omdat ik me al een aantal dagen heel goed voelde en het beduidend beter ging dan toen ik 8 weken geleden binnenkwam. Ik was superblij dat ik weg mocht uit het ziekenhuis, want ik was het daar zo beu. Ik heb me thuis een aantal dagen heel gelukkig gevoeld, de dagen vlogen voorbij. Ik dacht dat het geluk me weer toelachte, maar vandaag heb ik weer een slechte dag. Het komt gewoon uit het niets, of dat lijkt allesinds zo.
Het is 2 weken geleden, na 5 maanden, gedaan geraakt met mijn vriend. Ik was heel verdrietig, maar had het wel zien aankomen. Een week later had ik al een nieuw lief.. Waarom doe ik dat toch? We kenden elkaar al 3 weken en het klikte, ik voelde mij goed bij hem en werd verliefd. Was het om mijn verdriet te vergeten? Ik weet het niet. Sommige momenten heb ik spijt dat ik met hem iets ben begonnen, andere momenten voel ik mij dolverliefd. Al die momenten en gevoelens slaan zo snel over naar weer iets anders. Ik heb het gevoel dat ik mezelf bedrieg, mijn eigen gevoelens negeer. Maar vooral ik ben aan het spelen met iemand anders zijn gevoelens en dat wil ik absoluut niet. Ik weet dat hij volledig voor mij wil gaan, maar dit is precies niet wederzijds. Ik wil hem niet kwetsen. Wat heb ik toch weer gedaan? Moet ik hiermee doorgaan, of moet ik de relatie stoppen? Ik weet het gewoon niet.
Ik heb zo'n nood aan een goed gesprek, was mis ik nu mijn begeleiders in het ziekenhuis toch. Ik had het niet verwacht, ik was zo blij dat ik weg was en nu zou ik alles doen om gewoon even te kunnen praten met een van hen. Het is allemaal zo moeilijk en ik weet niet meer wat ik voel, wat ik wil, wat ik moet doen.

Ellendig...

dinsdag 10 november 2015

chaos in my mind

Doodgaan

                       ONRUST             wat gaat er nog van mij komen?

angst voor wat gaat komen                                                alles is chaos

                                                verdwaalt                                herinneringen waar ik niet aan wil denken
                 afscheid nemen?

                                                         enge beelden in mijn hoofd                                                     bang voor nieuwe opname                                                       wat met school?


controle verliezen

vrijdag 30 oktober 2015

Regenbui van tranen

Regenbui van Tranen

Tranen die bevriezen
bevriezen van de kou
de kou komt uit mijn hart
waar de winter is begonnen

Tranen als regen
Druppel voor Druppel
Het oog is een wolk
waar het uit komt stromen

Storm in mijn hoofd
Bliksemschichten razen erdoor
Alles is mistig
Zal er ooit weer zon schijnen?


Anne-Roos Gerards

Borderline. Whaaaaaat???

'De diagnose is er hier zwart op wit: Borderline Persoonlijkheidsproblematiek en hierbij word je doorverwezen voor een langdurige opname in een behandeleenheid voor mensen met persoonlijkheidsproblemen. We zullen binnenkort bellen voor het intakegesprek te plannen'

BAF dat was het dan, een grote rode stempel op mijn voorhoofd en een verblijf in de psychiatrie.
En wat met mij? Ik ben toch niet Borderline? Borderline is in mij gekropen, maar ik ben er ook nog. Hier, hier ben ik, het is Britt hier, kijk toch ook eens naar mij en niet alleen naar Borderline!

'En hoe je er dan verder mee moet omgaan? Tja dat zullen ze je wel leren in de psychiatrie zeker?'

Maar ik zit met zoveel vragen, ik voel me ellendig, hopeloos, opgegeven en nog zoveel meer. Ben ik nu echt een borderliner en moet ik naar de psychiatrie? Neeee!
Ik wil gewoon een beetje hulp om orde te scheppen in de chaos.

symptomen:
- impulsief. CHECK
- verlatingsangst: DUBBELCHECK
- instabiele relaties: CHECK
- negatief zelfbeeld: CHECK
- stemmingswisselingen: CHECK CHECK CHECK
- gevoel van leegte: CHECK
- ongecontroleerde woedeaanvallen: CHECK
- dissociatie: CHECK
- zelfbeschadiging: CHECK
- paranoia: Whaaat? ben ik Paranoia??

OMG is het nu echt of droom ik? Kan ik nog genezen of is dit voor altijd? Ik ben bang, heel bang. Hoe moet ik hier nu weer mee omgaan...

vrijdag 23 oktober 2015

I'll fight for you, my bestie

i will fight for you, 
do anyting to support you, 
to make you happy 
so that we can be togheter forever, 
my bestie 


Eén van mijn beste vriendinnen, Diana, is vandaag op de paaz opgenomen omdat ze helemaal is ingestort. Ik ken haar van mijn vorige, langdurige, opname. We hebben bijna 9 maanden samen gezeten en zijn lange tijd kamergenoten geworden. In haar zie ik een beetje een soulmate, we hebben heel veel gemeenschappelijk en herkennen dingen bij elkaar die ik tegen anderen nog niet zou durven vertellen. Maar zij heeft dus ook veel problemen, anders was ze natuurlijk zo lang niet opgenomen geweest. Het ging al langere tijd slechter met haar, maar ze hield zich enorm sterk. Maar nu is ze helemaal ingestort en op de paaz beland. Net waar ik ook ben, alleen een ander ziekenhuis. 
Langs de ene kant ben ik blij dat ze opgenomen is, omdat ik weet dat ze daar in goede handen is. Langs de andere kant vind ik het heel moeilijk te aanvaarden dat het niet goed met haar gaat. Ik zou er alles aan doen zodat zij zich weer beter kan voelen.
Voor het eerst kan ik mij echt heel goed inleven in mijn vrienden, die ook machteloos moeten toekijken hoe ik van de ene opname in de andere ga. Zij zeggen ook constant dat ze er voor me zijn en dat ik alles tegen hen kan vertellen, maar ik doe dat niet om hen te sparen en dat maakt hen verdrietig. En dat is net wat ik nu ook voel. Ik ben heel verdrietig omdat het met een goede vriendin heel slecht gaat en ik haar wil helpen maar niks kan doen. Buiten haar steunen en dat ga ik ook doen, oneindig lang. Maar de machteloosheid weegt zwaar, ik kan eigenlijk maar heel weinig doen.
Ik weet nu een beetje wat mijn vrienden voelen, elke keer ik hen vertel dat ik weer opgenomen moet worden. Ik denk dat ik hen misschien een beetje meer moet betrekken in mijn moeilijke leven op dit moment. Want dat is ook exact wat ik wil dat Diana doet, mij betrekken in haar moeilijke leven. Zodat ik er voor haar kan zijn, haar kan helpen en haar door de moeilijke momenten heen kan sleuren. Ik wil dat zo graag doen, ik hoop dat ze mij toelaat.
Veel sterkte lieve schat, ik ben er voor je!
Britt